Autumn Leaves
Et les vents du Nord,
Les emportent
Dans la nuit froide de l’oubli
Tu vois, je n’ai pas oublié
La chanson que tu me chantais
The falling leaves
Drift by the window
The autumn leaves are red and gold
I see your lips,
The summer kisses
The sun-burned hands
I used to hold
Since you went away
The days grow long
And soon I’ll hear old winter song
But I miss you
Most of all, my darling
When autumn leaves
Start to fall…
เสียงแซกโซโฟนดังมาอย่างเศร้าสร้อยในเพลง Autumn Leaves จากการเป่าของหนุ่มวัย 20 กว่าปีชาวญี่ปุ่นที่มีใบหน้าละม้ายคล้ายคลึงกับ เรน ศิลปินชาวเกาหลีผู้โด่งดัง…
อายากิ เด็กชาวญี่ปุ่นผู้นี้ซึ่งมาพักอาศัยกับลุงซึ่งมาเปิดสำนักงานแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ…อายากิเรียนมาในด้านเทคนิคการแพทย์ที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในญี่ปุ่นแต่ยังไม่สำเร็จการศึกษา…
และก็เนื่องมาจากทางแม่ซึ่งเป็นน้องสาวของลุงของอายากิ..ที่เขามาทำงานอยู่ในไทยในด้านข่าวทีวีของญี่ปุ่นฝากให้ช่วยดูแล…
จากความเคร่งเครียดแห่งสังคมที่มีแรงกดดันจากการแข่งขันสูงในญี่ปุ่น…เด็กหนุ่มผู้นี้ต้องเก็บตัวเงียบในบ้านที่ญี่ปุ่นทางแม่ก็เลยฝากฝังพี่ชายให้ช่วยดูแลในการมาพักผ่อนในไทย…
ข้าฯเองแวะไปเยี่ยมออฟฟิศของเพื่อน จึงเลยนั่งคุยกับเด็กหนุ่มผู้นี้…ที่มีพฤติกรรมหลายอย่างที่ผิดปกติ…สำหรับข้าฯเองคิดว่าเป็นอาการ…Bipolar Disorder อย่างแน่นอน ด้านหนึ่งก็เก็บตัวเงียบ..Schizophrenia…..อีกด้านก็ Depressive Episods…
ข้าฯนั่งดื่มเบียร์กับเพื่อนที่หน้าออฟฟิศ…ราวสามสี่ทุ่มจึงจะเห็น อายากิกลับมาที่ออฟฟิสซึ่งชั้นบนจะเป็นห้องนอน…อายากิจะอยู่เฝ้าที่ออฟฟิสแห่งนี้คนเดียวเพราะลุงเขาจะไปพักที่อื่น…
เหตุที่กลับมาดึกเพราะรอให้ชาวญี่ปุ่นที่ออฟฟิสกลับกันหมดก่อน…อายากิบอกว่าพวกคนเหล่านั้นดูถูกเขา….
และเนื่องจากเขาเองก็ไม่รู้เส้นทางและแหล่งเที่ยวต่างๆในกรุงเทพฯ….บางคืนอายากิก็หายไปทั้งคืน…เมื่อถามเขาก็บอกว่านั่งรถเมล์เที่ยว…
เพื่อนข้าฯเรียกอายากิเป็นลูกชายและจะให้เงินใช้มั่ง…ใช้ไปซื้อเบียร์มั่ง เมื่อให้เขาเป่าแซกโซโฟนให้ฟัง อายากิดูจะมีความสุขที่ได้บรรเลงเพลงและมีคนสนใจที่จะฟัง….
ข้าฯเองก็ชมเขาว่า..ยอดเยี่ยม…ทั้งๆที่เสียงของแซกโซโฟนมิได้พริ้วไหว..แต่ข้าฯก็เห็นรอยยิ้มแห่งความภาคภูมิใจของเขา..
ข้าฯเองสังเกตุออกว่าเขาต้องการคนที่เข้าใจและเอาใจใส่ให้ความรักแก่เขา…เช่นการชมเชยในความสามารถของเขาในการเป่าแซกโซโฟนที่เขาหิ้วติดตัวมาจากญี่ปุ่น…
อายากิไม่ชอบลุงเขาเลยและบ่นว่าไม่เอาใจใส่เขา…ข้าฯเลยนึกถึง บทเพลงหนึ่งที่ร้องโดยนักร้องชาวฮ่องกง…แอกเนส ชาน ในบทเพลง Nobody Child…..ที่มีเนื้อหากล่าวถึงเด็กอันเปรียบเหมือนต้นไม้ที่เติบโตมาในป่า..ไม่มีการหอมแก้มของแม่และรอยยิ้มของพ่อ…โดดเดี่ยวกลางป่า…ตามลำพัง…
สังคมญี่ปุ่น…การฆ่าตัวตายเป็นปัญหาใหญ่ ในญี่ปุ่นจะมีการฆ่าตัวตายปีละกว่าสามหมื่นคน..ดังนั้นเองทางรัฐบาลจึงสนับสนุนให้คนที่สูงวัยในญี่ปุ่นไปเที่ยวพักผ่อนโดยรัฐออกเงินให้…เพื่อแก้ปัญหาต่างๆที่จะเกิดขึ้นจากความเคร่งเครียดในครอบครัว…อันมีผลกระทบต่อสังคมรอบข้าง..
ประเทศไทยก็เป็นเป้าหมายหนึ่งแห่งการออกมาสัมผัสกับธรรมชาติของชาวญี่ปุ่น…ในการบำบัดความเครียด…กอ่นใบไม้จะร่วงโรยไปอย่างไร้เป้าหมาย…
ก็ได้แต่หวังว่าเด็กหนุ่มชาวญี่ปุ่นผู้นี้…จะกลับคืนสู่ความสุขอันเป็นธรรมชาติแห่งวัยหนุ่มของเขาได้….และบรรเลงเพลง Autumn Leaves ทุกคืนที่เขารอผู้คนกลับกันหมด….
นั่นเป็นสาเหตุหนึ่งที่ข้าฯต้องไปแวะเยี่ยมเยียนเขา…และที่สำคัญข้าฯก็ต้องการดื่มเบียร์ตราดาวแดงโดยปราศจากเสียงรำคาญของกลุ่มฝักไฝ่ทางการเมืองในไทยแต่ละฝ่าย….ที่ก่อความเดือดร้อนรำคาญแก่จิตวิญญาณแห่งประชาชนไทยภายใต้สิทธิเสรีภาพและความเสมอภาคของมวลมนุษยชาติ….ที่เท่าเทียมกัน..บนผืนดินแห่งมาตุภูมิแห่งนี้…
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น